Andrzej Suprynowicz „Ruch Muzyczny”

„W ten nurt festiwalowych prezentacji wpisał się jednak także wieczór, który powraca w mojej pamięci ze szczególną intensywnością. Był to premierowy recital Andrzeja Bauera (23 IX) w szczelnie tego wieczoru wypełnionej sali Laboratorium Centrum Sztuki Współczesnej. Znakomity wiolonczelista zamówił nowe kompozycje u Stanisława Krupowicza, Michała Talmy-Sutta, Pawła Mykietyna i Jacka Grudnia, włączył też do programu cudownie śpiewny, liryczny utwór Karen Tanaki Song of Songs. (…) Dzięki utworowi, jaki usłyszeliśmy potem, zaliczam koncert Bauera do największych wydarzeń artystycznych tego roku. Michał Talma-Sutt zwrócił moją uwagę podczas ubiegłorocznej „Jesieni”: jego elektroakustyczna kompozycja Light and Shade pokazała artystę o niebanalnej wyobraźni dźwiękowej, doskonale kształtującego formę.

Napisane dla Andrzeja Bauera Cellotronicum, to półgodzinna feeria pomysłów na interakcje instrumentu i komputera. Solista wydobywa z wiolonczeli wszelkie dźwięki, jakie instrument ten jest w stanie wyprodukować, komputer przetwarza je, kształtując kolejne warstwy muzycznej struktury. Niby nienowe – lecz kompozytorowi udała się rzecz rzadka: stopienie obu partii, ich splecenie tak silne, że słuchacz ma wrażenie, iż słyszy jeden instrument. Nie jest to więc „wiolonczela z akompaniamentem”, ale rzeczywiście „cellotronicum”.

Przy tym brzmienia warstwy elektroakustycznej, jakie wykorzystał Talma-Sutt, nie mają sobie równych: są przejmujące, mienią się niespotykanymi barwami, zdają się mieć dotykalna fakturę – szorstką, to znów gładką; są wśród nich ciepłe i porażające chłodem; tnące powietrze jak nóż i przytłaczające. Wszystko to w długim utworze, który nie nużył przy powtórnym słuchaniu (bo w połowie wykonania wiolonczeliście pękła struna i trzeba było zacząć od początku), przeciwnie – wciągał, budził zachwyt.

Po przerwie Andrzej Bauer uspokoił nas kompozycją Karen Tanaki, by na koniec przedstawić dwie kompozycje utrzymane w odmiennej estetyce. Najpierw zabrzmiała Kartka z kalendarza Pawła Mykietyna. Muzykę tego twórcy lubię bardzo, przekonuje mnie jego sposób mówienia o współczesności muzycznymi znakami, skojarzeniami budowanymi z trywialnego czasem materiału, jego usilne poszukiwanie wartości w świecie plastikowych sprzętów, ubrań, uczuć i poglądów. Mykietyn nie odrzuca dzisiejszego świata, wszak w nim żyje – chcąc nie chcąc. Pokazuje natomiast jego przerażająco obojętną twarz, by za chwilę, mozolnie lepiąc z fragmentów liryczną melodię, podwyższyć temperaturę emocjonalną do poziomu bliskiego retoryce późnoromantycznej, Mykietyn – romantyk? Chyba tak, wbrew wszystkiemu. Wbrew światu dającemu nam do rąk kolorowe klocki, które nie dają się ułożyć w żadną spójną całość. Ta muzyka przypomniała mi wywołane środkami teatralnymi w przedstawieniu Psychosis 4.48 Sary Kane w warszawskich „Rozmaitościach” – fizycznie odczuwalną, bolesną pustkę w środku. Zaniepokoił mnie tylko gest wieńczący Kartkę z kalendarza. Rozkręcony przez solistę dziecięcy bączek – czy to kiczowate dopowiedzenie, metafora objaśniona inną, prostszą? A może zdrowy dystans wobec własnego dzieła, przymrużenie oka? Mocny finał recitalu Andrzeja Bauera zapewnił Jacek Grudzień swoim Ad Naan, dynamicznym kawałkiem muzyki o rockowej ekspresji, efektownym, ale też mówiącym coś, pokazującym fragment współczesnej kultury na sposób, powiedziałbym, reporterski. Tak z zamówionych utworów ułożył Andrzej Bauer spójny, głęboki, wciągający, a także wirtuozowski program, nadający się do przedstawienia w salach koncertowych całego świata. I choć – jak słyszę od osób, które pilniej niż ja chadzały na koncerty nurtu „solo + komputer” – inne recitale nie wzbudziły równie pozytywnych odczuć, dla tego właśnie wieczoru warto było takie przedsięwzięcie zainicjować.”

Andrzej Suprynowicz „Ruch Muzyczny” nr 24, 24.11.200